Putbergbewoners @ Bangalore

Putbergbewoners @ Bangalore

Tijdens de voorbereidingen in Nederland, had ik de gedachte dat mijn ouders naar India moesten komen tijdens mijn stageperiode. Dat is leuk voor de gezelligheid, ik zou zo mijn belevingen beter kunnen delen, persoonlijke ontwikkelingen voor hen, even uit die Putbergstraat, maar vooral om te zien waar hun dochter, 22 jaar geleden eens geboren is. Dat vind ik belangrijk, omdat India niet te vergelijken is met Sri Lanka 24 jaar geleden ( daar is mijn oudere broer Ron geboren). India is vast en zeker anders. Ik zou namelijk als adoptieouder graag willen weten hoe het land is waar mijn kind geboren is. Kennis maken met de roots van je kind!
Deze gedachte wisselde ik hardop wel eens uit. Dit werd een beetje weggewuifd. Veel te leuk in de Putberg, dacht ik dan zeurderig. Er was toch wel meer dan alleen dat leven in het gezellige dorp? Af en toe moet je eens even er tussen uit.
Ik weet nog wel dat mijn vader eens tegen mij zei: “hé Marlot, ik kom wel naar India, maar da’s ons geheimpje!
Ik vatte dat serieus op…..en vervolgens dacht ik: “hij zou het graag willen, maar misschien is het teveel gedoe. Die komt toch niet”.
Eenmaal een paar weken in India belde ik met mijn vader. En weet je wat hij zei? “hé Marlot, ik kom naar India, maar da’s ons geheimpje! Mama komt ook mee. Er moet nog een hoop geregeld worden; vrij vragen op het werk, uitzoeken hoe we willen reizen, zorgen dat het thuisfront netjes wordt achtergelaten met betrekking tot de beestenboel, etc. Ik moest het maar eventjes voor mezelf houden tot dat alles definitief was.
Dit keer bleef ik zijn uitspraak geloven. Mijn ouders zouden naar India komen! Zij zouden kunnen zien waar ik geboren ben. Ik was dolblij!
Tijdens de wekelijkse telefoontjes met het thuisfront werd er verteld over mijn leven in India en de voorbereidingen van de grote reis van mijn ouders. Het visum was in de pocket, de honden en Thomas kregen een fijn vakantieadres (hartstikke fijn, zulke lieve vrienden en familie!), de koffers werden ingepakt. Even grappig om te melden: mijn moeder vroeg of ze een jas en paraplu moest mee nemen…hahaha! Het is hier rondom de 35 graden en hier en daar een plensje vanwege de pre-moesson. Allemaal niet nodig.
Mijn ouders bellen maar niet als zij zijn aangekomen. Ik neem contact op met Ron in Nederland. Die zegt ook nog niets te hebben vernomen. Blijkt dat die ouwe het al reuze naar hun zin hebben, die eerste 2 dagen in India. Nou da’s mooi. We hebben regelmatig contact om snel bij te kletsen over hun reis.
De dag van onze ontmoeting breekt aan. Het lijkt me apart om tijdens de ontmoeting een mooie sari aan te trekken. Even voor de duidelijkheid, zo’n wikkeldoek heb ik puur om te hebben, te veel gedoe om aan te doen en te dragen in het dagelijkse, Indiase leven.
Ik weet dat de papa en mama Horbach zaterdag 8 mei rond 15.00 arriveren in Hotel Maurya te Bangalore. Dit hotel ligt 60 Rupies van huize Marlot Nirmala en d’r mannen (8.5 km). Mijn idee is om de twee op te wachten bij het hotel, wanneer zij arriveren. Dit plan mislukt. Ik ben….te laat. Typisch Indiaas, zou een passend excuus zijn. Mensen die mij kennen zijn niet verbaasd over mijn te laat komen. Dezelfde mensen weten ook wel, dat Marlotje ook best een plan achter de hand heeft. Dat plan ziet er als volgt uit: gewoon navragen aan the receptie van het hotel in welke kamer de family Horbach verblijft en vervolgens aankloppen bij deze kamer. Dan zouden mijn ouders wel eens even schrikken. Da’s leuk!
Ik stap iets na 14.00 uur in de rikshaw. Op het moment dat ik weet in de buurt te zitten (om de hoek!), druk zoekende naar Hotel Maurya met de rikshawdriver, belt moeders met de mededeling dat zij gearriveerd zijn in het hotel, even te gaan lunchen en te treffen over een uur.
5 Minuten na dit belletje sta ik inderdaad te vragen bij de receptie waar de family Horbach verblijft. Ik druk op de liftknop en wacht: powerblock (stroomuitval). OEF!...Misschien loop ik mijn ouders nu mis! Zou ik de trap nemen? Beetje lastig in de sari die inmiddels niet meer relax zit. De stroom gaat na 10 seconden ook weer aan tot mijn grote opluchting. Ik stap in de lift. In de lift zie ik mezelf in de spiegel met een sari aan. Toen ik dat zag dacht ik: zozo Marlotje, daar ga je dan en geef een knipoog naar mezelf in de spiegel (gnagnagna!!!). De liftdeur gaat open…..hèhè verdieping te hoog (lekker clumsey-Marlot). De lift zakt een verdieping en weer gaat de liftdeur open…..Daar zie ik tot mijn grote verbazing mijn peetoom, vader en moeder staan!!! Ik schrik er een beetje van en kan niets uitbrengen. Eigenlijk kan ik het drietal alleen een beetje raar aanstaren. Het drietal kijkt mij ook vaag starend aan. Pas dan weet ik een blijde: “OOOOHHHH HOI”, uit te brengen en hierop reageert mijn moeder “Héééé, da’s Marlot! Beste vrienden en familie, die ouders en oom van mij herkende mij niet in sari en 3 kilo flinker. Zij hadden mij overigens ook niet verwacht in die korte tijd. Nou, ik stapte die lift eens uit en zag ook mijn tante. Een moment om perplex te staan. Mijn peetoom May en tante Phil had ik ook niet verwacht!! Er was sprake van een wederzijdse verrassing!! We kletsten enthousiast bij, bekeken elkaar eens goed, maakte foto’s en gingen samen lunchen.
Ik krijg het niet gevat: mijn oom en tante in India samen met mijn ouders. In eerste instantie eventjes gek dat mijn zij in de stad zijn waar ik al enige maanden woon en werk en een eigen leven leid. Het voelt een fractie als een soort van inbreuk, maar al gauw vind ik het niet zo raar. De situatie is zoals het is. Ik ben hier voor een half jaartje en familie uit de Putbergbewoners komen op de koffie.
We winkelen, kopen, klessebessen, drinken, kijken winkels, eten, lachen, passen kleren in winkels, eten en drinken.
Erg opvallend is, dat mijn visite gek zijn op winkeltjes waar souvenirs te koop zijn. Het leuke ervan vinden zij waarschijnlijk het pingelen. Er worden verschillende mooie aankopen gedaan in de “Kalverstraten” van Bangalore.
“s Avonds gaan we uit eten. Dit is erg gezellig, omdat we niet uitgekletst raken met elkaar. Het is te laat voor mij om alleen naar huis te gaan. Ik blijf sneaky slapen in het hotel. Ik slaap samen met mijn moeder in een bed. Niet te doen! Tot diep in de nacht praat ik met mijn vader.
Zoals hierboven beschreven verliep eigenlijk de hele week. Ik heb de hele week met de Putbergbewoners opgetrokken. Ik heb zelfs al die tijd in het hotel geslapen. Dan wel met de bedden tegen elkaar geschoven, zalig tussen mijn ouders in ( dat sliep helemaal niet zo lekker hoor, in die gleuf!)
De meeste bijzondere dag met mijn ouders, May en Phil is de dag waarop wij verschillende tehuizen hebben bezocht. Samen met Meena, mijn supervisor bezoeken we het Childeren’s Home waar ik Engelse les geef. De meisjes vinden het hartstikke gezellig dat mijn “witte”familie heb bezoekt. We spelen met de meisjes die erg uitgelaten zijn. In overleg met Meena hebben we van het sponsorged dat jullie gaven voor deze meisjes slippers, oorbelletjes en haarelastiekjes gekocht. De meisjes worden ook verwend met chocolaatjes en snoepjes.
Naast het Childeren’s Home is een kindertehuis voor kindertjes waarvan de ouders gezocht worden. Wanneer de ouders niet meer gevonden worden, wordt het kindje opgegeven voor adoptie. Er woont een klein klasje gezonde peuters, enkele baby’s van een paar dagen en ongeveer 7 kinderen met een ernstige handicap.
De peuters zitten de hele dag in een creche met speelgoed en een goede juf.Wij hebben 2 fietsjes voor hen gekocht en uiteraard weer snoepjes uitgedeeld. Het is leuk om te zien dat deze kleintjes met grote ogen en kauwend “thank you” zeggen.
Een confronterend moment voor mij om te zien dat er een jongetje en meisje in een wiegje lagen van 9 en 10 dagen oud. Geen besef wat er allemaal aan de hand is en lekker slapend. Ik heb ook ooit eens als klein hoopje mens in deze situatie gezeten. Ik wens dan ook, dat deze 2 baby’tjes net zo goed terecht zullen komen als ik!
Hartverscheurend om te zien dat de laatste groep eigenlijk geen kwaliteit van leven kent. Ze worden perfect verzorgd, maar er wordt weinig gedaan aan ontwikkeling. De kinderen zijn niet gewend aangeraakt te worden en zijn ontzettend gelukkig met de aandacht die wij aan hen schenken.
Kleren en rijst is het cadeau van het sponsorgeld.
Als laatste bezoeken we met Meena een tehuis waar gehandicapte meisjes wonen.
Er is zorgzaak personeel dat iedere dag weer keihard knokt voor deze meisjes, alles is netjes schoon en de kinderen liggen de hele dag in bed. Ik den meteen weer aan groei en ontwikkelingen. Eigenlijk is de kans zo klein voor hen. Een meisje staat in haar bed en houdt de handen van mijn moeder vast. Mijn moeder zingt liedjes en klapt met het kind. Het kind is dolblij en laat zich ook demonstratief vallen als mijn moeder eventjes niet kijkt. Er liggen kinderen die echt niets kunnen, die niet eens volgen met de ogen, zoals een kind van een paar maanden dat wel al doet. Speelgoed in bed met oplettend personeel dat stimuleert tot spelen vind ik hier hoog nodig. Ik zie op de gang veel rolstoelen en looprekken staan. Allemaal niet in gebruik omdat het kapot is. Triest eigenlijk. Hier wil ik iets aan gaan doen, want dit kan niet zo blijven.
We geven aan de hoofd non geld, kleren en rijst.
Het was een indrukwekkende dag, waarbij werd stilgestaan bij de achtergestelde kinderen in Bangalore, maar we hebben ook blij gezichten gemaakt en dat was mogelijk, omdat jullie vanuit Nederland centjes hebben gedoneerd!
Ik kan jullie niet genoeg bedanken!
Het voelde voor mij als een soort van vakantie. In een hotel slapen en even andere gezichten zien. Ik zou bijna zeggen: even ertussen uit en weg uit de sleur. Want ja, India is een geweldig land om te bezoeken, maar wordt op den duur ook een beetje saai als je er een woon -en werkleven leidt.
Het allerbelangrijkste was dat mijn ouders eindelijk India hadden gezien. Dat mijn oom en tante hierbij waren, was uiteraard een mooie verrassing! Samen hebben ze bijna een maand door het zuiden van India getrokken. Zij zagen grote steden, een hoop armoede en ellende, vrolijke kindertjes, veel tempels, proefde heerlijk Indiaas eten en bezochten mij.
Kortom: die gedachte dat mijn ouders India moesten zien is werkelijkheid geworden. Ze hebben het land bezocht waar hun kind oorspronkelijk vandaan komt en dat zorgt voor een extra unieke connectie....