Go with the crazy flow.

India is behoorlijk raar. De mensen zijn zelfs een beetje gek, volgens Jules. De lui peuteren ongegeneerd in hun neus (wij nu ook, alleen thuis), plassen overal waar het kan (Jules tegenwoordig ook), vragen altijd of je wel gegeten hebt, bepalen hoeveel je eet en waar je vrienden uithangen, blijven gewoon in hun taal tegen je praten, terwijl ze begrijpen dat wij hen niet kunnen verstaan en komen afspraken niet na (Ben, Jules en Marlot tegenwoordig ook)

Zo hebben wij ook vreemde ervaringen met vele riksjadrivers Ze proberen zoveel mogelijk geld te verdienen. Wanneer je een riksja aanhoudt, spreek je een bedrag af (dit schat je in op afstand) of je zegt: “meter Hacky” en dat betekent dat het metertje in het karretje aangeeft hoeveel je moet betalen. Vele riksjadrivers vragen overdreven veel geld. Er zijn ook riksjadrivers die Meter Hacky doen, en achteraf meer geld willen hebben. En dat durven ze te vragen als ze ook nog als gekken hebben gereden! Enkele riksjadrivers brengen ons met een eerlijke Meter Hacky naar de plaats van bestemming en vragen niet om meer geld. Vaak zijn dit oudere mannen met een snor.

In families zijn er vele geheimen. Meena vertelde ons bijvoorbeeld over haar neef die uitgehuwelijkt is aan een vrouw die uit is op geld. Ze koopt veel dure sari’s en draagt deze maar een keer. Daarna gooit zij ze weg. Halve flessen cola worden leeggeschud.

De twee moesten met elkaar trouwen, omdat dat perse van hun ouders moest. Samen hebben neef (Nitin) en zijn vrouw (Rinki) een zoon genaamd Dru. Een klunzig, maar wijs jong. Dru werd mishandeld door zijn moeder. Dru wordt volgestopt met eten. Nitin mag niets van zijn vrouw Rinki en ze maakt hem belachelijk op feestjes. Ze heeft zelfs tegen ons gezegd: trouw uit liefde, nooit omdat het moet. Meena heeft bij het gezin ingewoond en is het huis uitgezet. De vrouw die zo leuk en vriendelijk leek, blijkt een heks te zijn. Meena’s broer kwam naar Bangalore om te zeggen tegen Rinki, dat ze Nitin zijn gang moest laten gaan voor een jaar lang. Doet Rinki dit niet, dan is zij haar man kwijt en scheiden is een schande voor de familie.

Nitin gaf aan te wachten tot hun zoon groot is en dan te willen scheiden. Hij zou dan graag een spiritueel leven willen gaan leiden.

Meena’s nichtje (Guddia), die bij haar inwoont en ook bij de Nitin en Rinki over de vloer komt, weet hier niets van!

Roken is toegestaan. Ook voor vrouwen, maar het is taboe. De assistente en het nichtje Guddia zaten eens in het appartement van Meena. Meena was naar een meeting en de dames hadden zin in ondeugd. Zij staken een sigaret op. Het leek wel of ze stoned waren van een sigaret. Hun gedrag was kinderachtig en waren erg luidruchtig. Waarschijnlijk hebben zij dit nooit in hun jeugd kunnen doen, zoals wij dat wel meestal doen. Voor hen dus een hele happening!

Samen met Sibran en Mathijs gingen we naar Waterworld, een zwemparadijs. Ik droeg over mijn bikini een lange broek en een T-shirt. Zoals het hoort. Voor mij voelde het weer even alsof ik zwemdiploma A ging halen. Indiase mensen in het zwembad zijn erg uitbundig. Wanneer de golven in het ondiepe zwembad worden aangezet, wordt er keihard gejuicht en geklapt. Het is alsof U2 zijn laatste nummer zojuist gespeeld heeft! Ook was er een hele grote boom met tuinslangen erin. Hieruit kwam water. De mensen onder de boom dansten a-ritmisch, maar schaamteloos op de muziek. Het zwembad is klein, maar er zijn redelijk veel glijbanen. De trappen omhoog zijn gammel en iedereen glijd meteen achter elkaar die glijbaan op. Beneden in het water, natuurlijk één grote mensencrash!

Nadat we hadden gezwommen, gingen we naar Funworld. Dat is een pretpark waarvan je een mix van de kermis en de Valkenier moet voorstellen. Een en al “Try before you die”. Er waren heerlijke schommelattracties, maar ook horror achtbanen. Wij zaten bijvoorbeeld in een achtbaan, waarvan de rails een oppervlakte had, dat niet eens zo groot was als ons huis. Er ging een belletje af en we werden gelanceerd! Een hard, piepend geluid kwam van die karretjes af. Met een rotvaart vlogen we door de korte bochtjes. We waren blij dat we eruit konden, want als we hadden gezien dat dit er zo aan toeging, waren we nooit ingestapt!
Later zagen we een hoge achtbaan. De karretjes gingen met een rotvaart omlaag, en vrij abrupt weer omhoog. Je moet je een U-vorm voorstellen. Wanneer de achtbaan die U-vorm op reed, klapte de karretjes als een harmonica tegen elkaar. We zagen een meisje die last had van haar tanden en een meisje die haar hoofd vasthield terwijl ze de achtbaan verliet. In onze ogen ronduit geschift, maar in India hartstikke tof!
Samen met Sibran ben ik in het reuzenrad geweest. Niets bijzonders zou je denken….De reuzenraden in India gaan ontzettend snel. Onder het mom “Try before you die”! Hup dat reuzenrad in. Het was een toffe ervaring.

Voor iedereen is onze komst een hele happening. Meena, onze stagebegeleidster is ontzettend blij met ons. Zo ook de dames van het Childerens Home. Lena, de directrice is een lieve, zachte vrouw. Ze vraagt nooit aan ons wat we van plan zijn. Ze weet alleen dat we op dinsdag, woensdag en vrijdag komen.
Laatst wilden we de toetsen verder gaan afnemen, die we voor de meisjes ontwikkeld hadden om hun level te testen. S’ morgens had ik aan Ben gevraagd waar de stencils lagen, omdat deze gekopieerd moesten worden. Ben heeft gezocht, maar niet gevonden.
Toen we de riksja uit stapte en richting stage liepen, zei ik nog: de stencils die we moeten kopiëren zullen wel op stage liggen en dan moeten we weer terug naar het kopieerapparaat (dat is 5min lopen van stage). Jules zei hierop: die stencils liggen in de tas en de tas ligt thuis. Zeer slechte communicatie!
Hiermee konden we niets. We wisten niet wat we moesten doen: naar de meisjes gaan en iets improviseren. Daar was Ben niet zo voor. Terug naar huis was wel een optie, dan komen we mogen wel weer goed voorbereid terug!We hebben nog flink lol gemaakt en toen weer lekker naar huis gegaan.
De volgende dag zouden Jules en ik alleen naar stage gaan. Ben moest zijn motorrijbewijs regelen. Goed voorbereid ( de stencils dit keer meegnomen), op naar stage. Eenmaal aangekomen bij het kopieerapparaat bleek dat de stroom was uitgevallen. Hebben wij dat weer! Daar stonden Jules en ik weer: wat moesten we nu weer doen; wachten of gewoon improviseren?
Beiden waren we er voor om te improviseren. Misschien tekeningen maken en dan samen ophangen, zodat het eens gezellig wordt in dat kille klaslokaal. “Sounds like a plan, Stan” roepen we dan met zijn tweeën.
Op stage gaven we aan papier nodig te hebben. Een juffrouw zou het ons wel even komen langs brengen. Na 20 minuten wachten vonden we het wel erg lang duren. Aangezien de tijd ook niet lang was to aan de lunch en de kids na de lunch nergens voor in zijn, zijn we hem maar sneaky gesmeerd…!