Hospital & Vive la Pondicherry!

Hospital & Vive La Pondicherry
Donderdagavond vroeg dat bed in. In de nacht van donderdag op vrijdag landden Sanne en Angelique op Bangalore Airport. De dames volgen net als ons Social work en zitten ook in het derde studiejaar. We hebben ons zo erg op hun bezoek verheugd, dat we een beetje hebben afgeteld. Erg benieuwd waren wij naar hun eerste indrukken.
Bepakt en bezakt lopen de twee meiden de vlieghaven uit, waar wij op hen wachtten. Ze ogen blij, maar vermoeid. Niet gek ook. Alle vijf zijn we heel enthousiast! We eten iets, maken foto’s, drinken ook nog wat, maar vertellen vooral honderd uit. De twee studentes blijven dit weekend bij ons slapen. Zo kunnen zij rustig wennen aan het klimaat, kunnen wij hen van alles laten zien en mogen zij lekker uitrusten. Onze vrienden Sibran en Mathijs treffen wij in de middag op Cunnigham Road. Samen eten we iets en ook zij zijn nieuwsgierig naar de meisjes en andersom luisteren zij naar de avonturen van Sibran en Mathijs.
Wanneer wij terugkeren naar huis, komen Sibran en Mathijs ook mee naar ons appartement. Samen met Sibran heb ik gebadmintond en gevoetbald. Een van mijn favoriete bezigheden op het dak bij ons thuis.
S’ avonds eten besteld met zijn allen en Ben wordt plots ziek. In de vroege ochtend staat Angelique tegen de wc pot geleund. Ook al ziek. Later in de ochtend ben ik het haasje. Jules heeft vannacht ook al de wc pot meerdere malen gezien. Ook Sibran werd thuis ziek. Iedereen was ziek, Ook Sanne en Mathijs, maar dat was een beetje later.
Doordat ik alle tijd diaree heb gehad en nu plots ook nog moest braken, kon ik het vocht niet meer binnenhouden. Ik belde voor moederlijk advies naar Holland. Zij vond dat ik maar naar de dokter moest gaan,voordat het ernstiger zou worden. We lieten Meena weten een dokter te willen zien en via de telefoon werd besloten dat Marlot from Holland maar eens langs moest komen bij een zekere Doctor Charit Bhograt (cardioloog) en voor nachtje in het hospital moest blijven. Doctor Charit is een vriendelijke doctor die mij wel op mijn kop geeft dat ik me bijna te laat meldde.
Ik pakte mijn rugtas in. De autorit was een ramp: wat voelde ik me ziek! Al snel lag ik op de Intensive Care en werd er bloed afgenomen. De bloeddruk was prima, alleen dat hart… naar mijn idee een lage hartslag, Ben vertelde achteraf een te hoge hartslag te hebben gezien. Later werd ik naar een privékamer gereden. Eenmaal op deze kamer voelde ik me stukken beter. Alleen het was er zo koud van de airco. Ik had een te grote, blokjes pyjama aan van het ziekenhuis. Ik mocht er alleen een onderbroekje onder aan. Ik wil een hemdje eronder, net ietsje comfortabeler en warmer. Meena zou me wel eventjes helpen hoor. HOPPA, die knoopjes open! Ik schrok ervan….dit kon ik best even zelf doen, bovendien is een geen prettig gevoel als je stagebegeleidster iet wat er achter die knoopjes zit, haha!. Het werd een geklooi om dat hemdje aan te krijgen, want mijn pols was verbonden met het infuus. Mijn armen kon ik niet door het hemdje heen steken. Dat slangetje was wel even een probleem. Samen hebben we in een deuk gelegen en erna maar eens een verpleegkundige geroepen op de gang. Deze moet je eigenlijk benaderen door op een rood knopje te drukken. Toen de verpleegkundige kwam, vroeg ze dit ook. De verpleegkundige moest lachen om hoe het hemdje om mijn lijf zat en bloed stroomde het slangetje in van het infuus. Niet de bedoeling. Later liep dit infuus niet het lichaam in. Meena stormde de gang op om weer een verpleegkundige te roepen. Deze loste het dan op. Dit gebeurde regelmatig. Meena heeft slechts een keer op die rode knop gedrukt, omdat ik zei: MEENA PUSH THE BUTTON! Weer lagen we in een deuk. Meena was heel lief voor me. Ze bleef zelfs slapen..of beter gezegd, ze bleef bij me tijdens de nacht, maar wilde absoluut niet slapen. Maar goed, in die ziekenhuiskamer stond een bank die uitgeklapt kon worden tot bed. Meena trok er aan en het meubel viel uit elkaar. Wéér lagen wij in een deuk! Ook hiervoor rende mijn stagebegeleidster de gang op om hulp te vragen van een verpleegkundige.
Ik sliep in die nacht niet zo lekker. Meena toefelde wat door die kamer en door de gangen. Het infuus werd omgewisseld en soms moest ik plassen. Eindelijk kon ik plassen! Omdat die infuusnaald zo lang was (pijnlijk) en het bloed terugstroomde in de slang, kon ik mijn linkerhand niet gebruiken. Meena zou me ook nog wel even helpen op de toilet. Niet echt een pretje; je stagebegeleidster die je even de pyjamabroek los maakt en deze ook wel weer optrek na het plassen. Alsof ik een kleuter was. Ik zou zoiets liever alleen hebben gedaan door zelf een beetje te kloemelen, maar dat is in India onmogelijk! En dan weer terug aan dat infuus. Het laatste bloed opgedroogd in dat slangetje dat telkens verstopte. Dat infuus liep weer niet en werd om deze rede een vloeistof in de aansluiting gespoten: dat was rottig! Het deed pijn en er kwam lucht bij. De verpleegkundige zei dat er bloedpropjes bij me ontstonden zodra ik werd losgekoppeld van het infuus.
Het ziekenhuisavontuur was eigenlijk niet zo heel vervelend, sterker nog; er waren toffe momenten bij en ik heb me dankzij door de Engelse “Vogue”, “Elle” en Meena niet verveeld.
Tegenwoordig heb ik speciale flessen gekocht, zodat ik voldoende drink op een dag.
Toen iedereen weer beter was zijn we maar eens naar Pondicherry gegaan. Het kleine stukje Frankrijk aan zee.
Voor Sanne en Angie een spannende dag. Zij gaan in deze kustplaats stage lopen bij een vrijwilligersorganisatie en zouden hun stagebegeleider voor het eerst ontmoeten. Na een lange taxirit van 7 uur waren we gearriveerd. Het was erg benauwend. Onze luxe, grote hotelkamer was heerlijk koel. We hadden er een heel gezellige avond met zijn allen: lekker gegeten, gesnoept, gerookt, gedronken, gepraat en gelachen.
Samen met Jules en Ben de volgende dag scooters gehuurd. Zonder rijbewijs een groot risico. Voor Marlot weer een “Try before you die” moment. In het begin even wankelig, maar later als bandieten door het Indiase verkeer gescheurd; even hard rijden, even roekeloos en luid toeterend. We waren op zoek naar dat mooie stukje beach. Na lange tijd door gezellige wijkjes te hebben gesjeesd, de jungle hebben gezien en verschillende ongelukken wisten te missen, helaas geen mooi stukje Pondicherry-beach. Sterker nog: een hoop troep, lelijke stenen en een riolering uitkomend op de Bengaalse zee!
De dag erna weer op die scooter, alleen ik voelde me niet lekker. Toch sprong ik met verhoging en keelpijn op de scooter. We reden naar een hippieplaatsje genaamd Auroville. Veel blanke / Franse hippies die rondreden met motors en peuters op de tank. Te gek om te zien. Het is daar een bosrijk gebied. Eigenlijk waren we op zoek naar een gouden Tempel:
Deze konden wij echter niet vinden. Toen we de hoop opgaven en terugreden zagen we hem opeens staan. Een prachtig, groot gouden ei. Helaas konden we niet binnen.
Het was bijna Pasen voor de Christenen en ook in India een beetje merkbaar. Bij de Franse boulancherie lagen chocolade eieren, taarten met kuikens etc. Ik heb genoten van een heerlijke lunch met een chococroissant. Uiteraard iets lekkers meegebracht voor in Bangalore, wanneer het Pasen zou zijn. We aten dan ook croissantstengels met chocola uit een potje…Mmmm iets dat gewaardeerd kan worden na al dat Indiase vieze brood!