En dan moet je gaan inburgeren..

Lieve familie en vrienden,

Het wordt weer eens tijd voor een verslag vanuit India!
Er is iets geks: De mensen in India nemen uitgebreid de tijd voor de dingen die zijn doen. Zo ik ook. En toch heb ik het megadruk! Eindelijk ben ik er aan toe gekomen om een verslag te schrijven.

Inburgeren in India duurt minimaal een maand:
Ik heb een simkaartje moeten regelen om goedkoop te kunnen bellen naar onze vrienden in India en naar het thuisfront. Dat was niet zomaar gepiept. Pasfoto’s die ik vergeten was mee te nemen, heb ik hier maar laten maken. Met een dikke, maar stoffige camera werd ik gefotografeerd. Toen deze foto op de computer stond, werd deze behoorlijk gefoto-shopt. Ik lijk wel een perfect gezicht uit een boekje. Leuk om te hebben en ik bewaar een om thuis te laten zien. Een leuk aandenken.
Verder had ik nog een vast woonadres nodig. Die had ik ook niet in het begin. Ik heb in een lutserig appartement gewoond in een vage buurt. Ik dacht: Wat willen ze toch allemaal van je weten voor zo’n klein simkaartje…
Na een lange tijd, toch een simkaartje gekregen. Eindelijk kon ik het thuisfront goedkoop bellen!

Een appartement vinden was ook al zo’n gedoe! We hadden dus een lutserig appartement bij Mr. George. Een vriendelijk, behulpzame man. Via de assistente van onze stagebegeleidster konden we misschien een appartement krijgen. We gingen kijken bij de vriendin van deze assistente. Een prachtige nieuwbouwappartement vol met kleuren in de binnenkant.. We zouden erg blij zijn wanneer we hier voor 4 a 5 maanden zouden kunnen verblijven. Er was een probleem: de partner van de vriendin wilde het appartement voor zichzelf hebben. Uiteindelijk hebben we het toch gekregen! Die vriendin van de assistente en haar gezin wonen onder ons.

Zo hebben we ons meten registreren bij de politie. Dat is erg belangrijk, omdat we hier voor langere tijd zitten. Om je te registreren moet je veel documenten inleveren: bewijs van het huren van het appartement, brieven die door de stagebegeleidster geschreven zijn, pasfoto’s, kopieën van het paspoort, kopieën van je visie, en ga zo maar door. Wanneer een document ontbreekt, kan je na een lange dag in de warme rij aftaaien. Morgen mag je wel weer eens opnieuw proberen. Na een week hadden wij mazzel. Geduld is een schone zaak, blijkt maar weer. Want we zijn officieel inwoner van Bangalore!

Nadat we hier ingetrokken waren, werd het tijd om internet te regelen. Ook in de internetstore ging het er hetzelfde aan toe als bij de simkaart en de politie: bureaucratie. We krijgen alle 3 een eigen internet usb-stick.Nu kan ik chatten met jullie, voetbaluitslagen checken van het team, mailen, verslagen en foto’s online zetten en uiteraard werken aan mijn school.

En wanneer je dit allemaal geregeld hebt, heerlijk gesetteld bent, niet meer afhankelijk bent van de mensen die je hebt leren kennen….kan het soms toch even tegenvallen.
Mijn simkaartje is geblokkeerd! Heb ik dat!!! Toen we tijd hadden gingen we eens naar een telefoonzaak. Deze kan hem, na het invullen van papieren, het innen van mijn perfecte kop op de pasfoto, activeren. Dit zou moeten werken binnen 2 uur.
Mooi, hebben we dat ook weer voor mekaar… zou je denken. Niet dus! Na enkele dagen weer terug naar de telefoonzaak. De beste man bedoelde blijkbaar 3 dagen. Ik zal afwachten of het werkt. De 3 dagen zijn namelijk nog niet om, omdat er het weekend tussen zat.
Hoppa! Zo valt internet ook ineens weg tijdens een belangrijke chatsessie met mijn beste maatje Eva. Diepe zucht… Volgende dag weer terug naar de internetstore. Papieren blijken niet in orde. Jules, mijn studie-huisgenoot, geloofde zijn oren niet. Daar gaan we weer dachten we even. Na een paar belletjes schenen de documenten in orde te zijn. In de avond zouden we internet hebben en anders morgen. Het klinkt bijna als een valse belofte, maar we zouden het wel afwachten.
Blij verrast toen ik thuis meteen internet checkte: internet werkte weer!
Onze onderbuurvouw, de eigenaresse van het appartement waarin wij wonen is ook een probleem. Zij zeurt over de elektriciteit die we gebruiken, lampen moeten aan of juist uit, ik mocht mijn klamboe niet zomaar overal aan vast maken, De koelkast was kapot en wij kregen de rekening, het is een puinzooi etc. En toch komt deze dame, met een irritante en harde stem toch eten en drinken brengen! Ook nog op momenten dat wij net hebben gegeten of net vertrekken om buiten de deur te gaan eten. Zij en haar kinderen komen zomaar, op ieder moment van de dag even binnen lopen, omdat ze iets in de koeling willen leggen. Wij storen ons aan deze flinke dame. Maar goed….Als we ons gaan ergeren in deze warmte, wordt het niets meer.

En toch ben ik na alle rompslomp rondom dit settelen hartstikke gelukkig met een simkaartje, internet en een mooi appartement!

We spreken minimaal een keer in de week af met Sibran en Mathijs, onze studiegenoten in de stad. Twee leuke jongens in hawaibroeken, die geen op en top Indiaas leven hebben. Zij eten niet met hun handen, maar eten westers en met mes en vork, kijken HBO op tv, eten pizza en spelen monopoly (indian version) . Zo ziet het leven er niet echt uit, maar het scheelt niet veel. Zij lopen stage in een dancestudio. Ook zij hoeven, net als ons, niet keihard te werken. Wanneer wij met Sibran en Mathijs afspreken, doen wij dit voor de Pizzahut. En wanneer wij wachten op Mahadma Ghandi Road en de twee weer eens te laat komen ( echt Indiaas), treffen wij hen in de Kentucky Fried Chicken! Meestal fastfood met de social workers. Iets wat wij niet willen van tevoren en uiteindelijk toch maar weer gebeurd.
We lopen wat door de straten van de city, drinken hier aan daar eens wat, winkelen in het rond en kletsen gezellig midden op straat. Voor dat laatste is een op zijn minst een flesje Thumps up (soort cola) en een sigaretje voor de mannen nodig.

Vorige week hebben we Holy gevierd. Dat is een kleurrijk feest! Men gooit dat gekleurd poeder op elkaar en smeert elkaar gezichten vol met permanente verf. Het ziet er enig uit, al die kleuren op die mensen terwijl zij lol maken, maar moeilijk van je gezicht af te krijgen. Veel scrubben dus! Gelukkig was ik vrij clean na 1 douchebeurt van drie kwartier. Bij de mannen ging dat iets anders: zij leken net een roze teletubbie! We hebben wel nog roze nagels. Foto’s volgen nog.

Indiase mensen houden ervan om hun gasten goed te laten eten en overal van te laten proeven. Iedereen die wij leren kennen wilt deze Nederlandse vrienden lekker vol stoppen met rijst, een soort pannenkoek en een vage bonensausje. Het kan ook een andere maaltijd zijn, maar door de specerijen lijkt alles wel op elkaar. Soms een beetje saai dus. Wanneer we klaar denken te zijn met eten, krijgen we nog een paar scheppen eten op het bord geschept met de woorden: EAT!!!
Soms is dat wel eens vervelend, want je hebt dan echt genoeg of je zit weer eens aan de schijterij. Wanneer je uitlegt dat je last hebt van je darmen, vragen ze: do you want to see a docter? Dan antwoord ik natuurlijk met:” nee” en dan krijg ik weer een schep extra rijst.
Het medicijn tegen diaree: niet eten, maar veel drinken en fruit eten. Dit is ook het eetpatroon als het hoog zomer is.

Het is trouwens 37 graden en erg benauwend. Het gaat alleen maar warmer worden.

Ik heb vandaag een sari gekocht. Een mooie blauwe met nog wat kleurtjes erbij en glitters. Dat klinkt misschien “not done”, maar wanneer het geval om mijn lijf is gewikkeld, staat het prachtig!
Bij thuiskomst had ik geen idee hoe ik deze sari om mijn lichaam moet wikkelen. Eens vragen aan de Indiase vrienden.

Een ECHTE tegenvaller in India zijn de kakkerlakken. Wat een smerige beesten vind ik dat. Ik ben een beetje bang voor ze. Overdag zijn ze er niet, dan is het licht, maar zodra het donker wordt, dan komen deze bangmakers mij bang maken. Laatst zat er een bij Sibran op de buik. Sibran lag naast mij! Hij tikte het beest richting Jules, die lag ook in mijn buurt. En dan zegt Sibran doodleuk: “Neet BANGalore” met een Limburgs accent. Ben had laats een kakkerlak op zijn kussen. De nachten werden een hel voor mij. Het licht moest aan tijdens de nacht om de beesten weg te jagen. Ik heb de klamboe opgehangen en Marlotje slaapt tot 6 uur goed door. Wij hebben een middeltje gekocht tegen kakkerlakken, hopen dat het werkt.

Ik merk dat ik erg veel te vertellen heb aan jullie, maar ik stop eens. Ik probeer volgende week weer een verslag te schrijven en dan kan ik meer vertellen over stage, want die is afgelopen week pas serieus begonnen!

Liefs uit Bangalore, Marlot