De grote dag!

4 februari 2010
Lieve familie en vrienden, ik heb het geflikt, veilig aangekomen in India! Ik ben ergens, waar ik jaren van gedroomd had. Ik kan het zelf nauwelijks geloven….

De ochtend van vertrek was er in Nederland en in Duitsland weer een pakje sneeuw gevallen. Een rede om dus vroeger te vertrekker. Vroeger dan 6 uur. Bij de gedachte dat ik in bed lig, nog maar 3 kwartier de tijd heb, en nog veel moet doen, werd ik een beetje stresssig.
Ik heb gedoucht, de laatste spulletjes in gepakt en een boterham gegeten in de auto!
De nacht voor vertrek weinig slaap gehad, dus moe.

Eenmaal op de vlieghaven zie ik al vrij snel Ben met zijn vader en stiefmoeder. Wij wachten, roken, bellen Jules en checken in.
Nadat we hadden ingecheckt zijn onze wegen weer even gescheiden. Ik zat met mijn ouders bij Starbucks. Geen zenuwen of spanningen merkbaar. We treffen Jules er later ook aan. Ik ga nog, voordat ik door de douane moet, naar de toilet. Mijn moeder wist er snel een te vinden, zei ze: niet dus. Aan de “andere kant” van de airporthal eindelijk een toilet!

En vervolgens op naar de controle. Als je moeder moet huilen omdat je voor lange tijd weg gaat, laat je haar niet alleen huilen. Ik heb dus snel mee gedaan. Het afscheid van mijn vader was snel. Ik heb bewust snel afscheid genomen, want eigenlijk is het nooit tijd om te gaan of leuk om afscheid te nemen. Bij de douane in de rij zie ik mijn ouders nog staan. Opeens voel ik mijn handschoenen in mijn jaszak. Die gaan niet mee! Ik ren terug richting mijn ouders en gooi de handschoenen over de incheckbalie heen. Mijn moeder zwaait iedere keer als ik naar hen kijk. Soms kijk ik extra, omdat ik weet dat ze dan gaat zwaaien, hahaha! Ik zwaai ook terug hoor. Opeens, wanneer ik mijn tas heb uitgepakt om te scannen zie ik mijn ouders niet meer: Here I go, I’m Free!!

Eenmaal door die douane heen moet ik alle spullen weer in de tas krijgen: de laptop, 2 boeken over India, zonnebrillen die ik, daarna eigenlijk niet meer heb gezien, besef ik me nu, en mijn super de luxe fototoestel, haha! Proppen dus. Het lukt niet en begin me een beetje te ergeren. Ik vloek in mezelf en dat helpt! Tas is ingepakt en volg de bordjes richting de gate. Daar zit Ben, die al eerder afscheid had genomen. Samen wachten we tot we tot de volgende paspoort controle mogen. Jules komt wat later. Intussen hebben we elkaar een hoop leuks te vertellen.
In het vliegtuig naar Londen zit ik naast Jules. Beide vrij nuchter. Maar als we gaan opstijgen moeten we toch even lachen, omdat dit grote avontuur gaat beginnen. De vlucht verliep soepel.

Heathrow: op weg naar de gate moeten we in een binnen-tram stappen. We zien er een staan, rennen erop af, maar de deuren sluiten vlak voordat wij er zijn. Aan de overkant zien we nog zo’n tram. Weer hollen we naar de deur en we horen de piepjes: het sein van vertrek. Eerst springt Ben door de deur, dan Jules en ik zit net niet tussen de deur, maar ben wel binnen!

In Londen regelt Ben voor het paspoortcontrole een speciale plek in het vliegtuig. Jules en ik mogen mee. We komen als eerste aan in het vliegtuig. Ik zie Buisness class. Wanneer we doorlopen blijkt dat wij 3 helaas niet samen kunnen zitten. We zitten wel bij elkaar in de beurt. Jules en ik kunnen af en toe kletsen en dat gebeurd.
Links naast mij zit een man die zijn moeder in Bangalore gaat bezoeken en rechts naast mij zit een jonge vrouw met een witte hoofddoek. Ze lijkt op Tipi Wan uit Gooische Vrouwen. Voor de gezelligheid kletsen de twee met mij in het Engels. Het gaat me goed af.
Verder kijk ik de film “The Hangover”. Ik heb keihard gelachen in het vliegtuig!!! Uiteraard hebben we ook gegeten in het vliegtuig. Soms wist ik echt niet wat ik in mijn mond stopte. Volgens mij heb ik voorgerecht, hoofdgerecht en toetje door elkaar gegeten. Achteraf zag ik de man naast mij en Tipi Wan dit ook doen. Die waren ook wereldvreemd. De vlucht was redelijk goed te doen, ik heb helaas weinig kunnen slapen.
Eenmaal geland in Bangalore, krijgen we verschillende controles. De backpacks hebben we snel afgehaald. Mijn is erg zwaar: 12.9 kg. Wanneer ik bukken moet om mijn handbagage van de grond te pakken,moet ik uitkijken dat ik geen koprol maak!!!
We hebben dorst en pinnen onze allereerste Roepies. Ik snap er nog niet zoveel van, dus moet heel goed natellen of iets klopt. Hierna gaan we naar buiten om te roken. Er zijn veel Indiase mannen die ons aanspreken, omdat zij ons ergens naartoe willen brengen met hun taxi. Zo komen er ruige 3 mannen, met een uitdagende blik op Ben en Jules af. Eentje is een mengelmoesje van 50 Cent en 2 pac. Ik flap “Indian gangsters”eruit. Hier konden de 3 taxichauffeurs wel de humor van inzien. Ik bedenk mezelf dat het ook anders had kunnen uitpakken.

We staan buiten om te roken en we moeten naar de toilet. We mogen de vlieghaven niet meer op. Ik vraag naar openbare toiletten. Die zijn in de buurt. Wanneer ik deze heb gevonden, maak ik de wc-deur open en zie geen wc-pot, maar slechts een gat in de grond!!!!! Deja-vu Frankrijk. HELP, ik moet niet alleen plassen na zo’n lange tijd en vaag eten en hier is natuurlijk nergens wc-papier! Heb ik dat!!!!! Maar ik moest zo nodig. Gelukkig had ik alle servetten die ik in het vliegtuig kreeg bewaard en die kwamen dus goed van te pas. Ik heb mijn handen kunnen wassen met zeep.

Het is eens tijd om onze contactpersoon eens te bellen: Meena Jain. Het is half 7 in de ochtend. Ze geeft aan in een uur bij ons te zijn. We settelen ons met onze bagage op een blok, kijken hoe de zon opkomt, luisteren naar de gitaargeluid van Ben en poseren voor het super de luxe fototoestel!
Meena komt na lange tijd. Zij heeft een eigen taxichauffeur. Onderweg naar haar huis, waar wij voorlopig mogen verblijven zijn we het chaotisch verkeer. Het eerste, extreme geval dat ik zag, was een man die in een gammele, open vrachtwagentje stond!
Ik schrik wanneer er bijna twee schoolmeisjes onderste boven worden gereden door het bus waar wij inzitten. Meena vertelt veel over de stageplek. Ze gaat ervoor zorgen dat ik met jonge meisje kan werken die slachtoffer zijn van prostitutie, hetgeen dat ik eigenlijk wilde doen in India. Ik krijg een groep van ongeveer 16 meisjes. Ben gaat werken aan een village-project. Een dorpje bouwen en Jules weet ik niet…blijkbaar niet verstaan.

Meena woont in een klein, maar heel leuk appartementje met een dakterras. Ze heeft de voordeur open staan. Iedereen loopt zomaar in en uit. Ook heeft zij een dienstmeisje die op de juiste momenten haar werk komt doen, zoals koken. Meena gaat naar haar werk , bij haar in de straat en laat ons alleen. We mogen douchen, eten, hangen, roken, slapen: alles! Een thuisgevoel! Ik heb me trouwens koud gedoucht en heus geen 2 minuten, zoals thuis, lekker lang: ik ben geschikt!
Meena vertrouwt ons haar huis toe en dat is iets dat wij niet kennen. Ze blijkt in real life heel vriendelijk te zijn. Dat idee kreeg ik door mailen helemaal niet van haar.
Ze gaat met mij naar Tumsar, mijn geboorteplaats. Zij organiseert de rit en betaald ook. Ik kan dit niet zomaar aannemen.

Verder heeft Bangalore dus zeer chaotisch verkeer (het lijkt wel teteris), nieuwsgierige mensen, kleurrijke vogels en vlinder, veel Ice-age-beestjes, schaduw en wind en een branderige zon. Ik heb nog geen gekke beesten gezien.
Het voelde in het begin niet alsof ik ver van huis zat. Toch dringt alles een beetje door: ik zit mijlenver van jullie vandaan. Ik voel me goed en tot nu toe is het ontzettend relax met de guys.

Veel liefs uit Bangalore, Marlot